Παιχνίδια του μυαλού

Πόσες φορές δεν εναλλάσσονται τόσο γρήγορα οι σκέψεις μας, οι διαθέσεις μας, που αναρωτιόμαστε πως είναι δυνατόν; Νόμιζα πως το πάθαινα μόνο εγώ επειδή είμαι κυκλοθυμική. Όμως αφορμή για να γράψω για τα παιχνίδια του μυαλού μας μου έδωσε μια ψυχή προχθές.. Που το βράδυ μου έστειλε ένα απεγνωσμένο μήνυμα... Το πρωί μιλήσαμε λιγάκι... και το απόγευμα έλαβα ένα τηλεφώνημα μέσα στα γέλια... Πως είναι δυνατόν τη μία στιγμή να νιώθουμε τόσο δυνατοί και να πιστεύουμε ότι μπορούμε και έχουμε τη δύναμη να νικήσουμε τα πάντα και την άλλη στιγμή να νιώθουμε τόσο αδύναμοι;;; Τόσο απελπισμένοι;; Της είπα κάτι που δεν ξέρω αν θα συμφωνήσετε και οι υπόλοιποι μαζί μου... Το σύμπαν δεν συνωμοτεί για να πετύχουμε αυτό που θέλουμε, παρά μόνο αν είναι για το καλό μας... Αν όχι αντιστέκεται σθεναρά για να μας προστατέψει... Κι αν καμιά φορά πιέσουμε καταστάσεις για να τα καταφέρουμε, γυρίζει μπούμερανγκ... Έμαθα κάτι τόσα χρόνια.. Δεν ξέρω ίσως και να έχω λίγο μπερδέψει τις θεωρίες, αλλά από την εμπειρία της ζωής μου έμαθα να μην πιέζω καταστάσεις. Θέλω κάτι, το προσπαθώ, χωρίς να το πιέζω όμως... Αφήνομαι χαλαρά σ' αυτή την επιθυμία μου... Κι αν είναι να έρθει, θα έρθει... Αν όχι, τότε θα έρθει κάτι καλύτερο...

ΝΑ ΤΑ ΕΚΑΤΟΣΤΗΣΕΙΣ ΔΑΣΚΑΛΕ!!

Να τα εκατοστήσεις δάσκαλε! Να είσαι πάντα γερός και δυντατός, για να σε χαιρόμαστε όλοι εμείς που σ' αγαπάμε! Και όπως με πολύ χαρά διαπιστώνουμε όλοι μαζί, υπήρξε και ΜΙΑ φορά που έπεσες σε κάτι έξω! Μπορούμε να νικήσουμε το χρόνο και να παρατείνουμε τη διαύγεια του εγκεφάλου μας, εφόσον υπάρχει θέληση...

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΛΑ ! ! !

Η συνωμοσία του σύμπαντος

"Αν θέλεις κάτι πάρα πολύ, τότε όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να το πετύχεις."

Πόσες φορές δεν ακούμε και δεν χρησιμοποιούμε αυτή τη φράση... Πόση δόση αλήθειας έχει αναρωτιέμαι και πόσο βασίζεται στην αυθυποβολή; Και πόσο δεν έρχεται σε κόντρα με το 'κάθε εμπόδιο για καλό;' Πόσες φορές έχουμε θελήσει όλοι μας κάτι πολύ και δεν έχει γίνει; Καλώς ή κακώς δεν ξέρω.. Συνωμοτεί άραγε όλο το σύμπαν για να πετύχουμε αυτό που θέλουμε ή λειτουργεί κάποιο μέρος του εγκεφάλου μας έτσι ώστε να γίνει αν πρέπει ή να μην γίνει αν είναι καλύτερο για εμάς;; Μήπως τελικά απλά εμείς οι ίδιοι με κάποιο 'μαγικό' τρόπο λειτουργίας του μυαλού μας καθορίζουμε το αν θα γίνει κάτι ή όχι;...

 

Ας μην πιέζουμε καταστάσεις

Πόσο συχνά δεν ακούμε ή δεν χρησιμοποιούμε οι ίδιοι την έκφραση: "Κάθε εμπόδιο για καλό;"  Αναρωτιέμαι πόσο το εννοούμε και πόσο το πιστεύουμε... Όταν είμαστε μέσα στο πρόβλημα, στην κατάσταση, όταν θέλουμε πολύ να γίνει κάτι και δεν γίνεται, μήπως τότε το ξεχνάμε;; Αν ξέραμε πόσα πράγματα που θέλαμε πολύ και δεν γίνανε ποτέ ή δεν γίνανε τη χρονική στιγμή που το θέλαμε, μπορεί να μας γλύτωσαν από πολλά, θα είχαμε νομίζω άλλη άποψη!
Ένα κλασικό παράδειγμα που μου λένε συχνά είναι με το λάστιχο του αυτοκινήτου. Αν σκάσει το λάστιχο στο αυτοκίνητό μας, δεν νομίζω ποτέ ότι υπάρχει κανείς που χαμογελάει! Κι όμως αυτή η καθυστέρηση μπορεί να μας γλύτωσε από κάποιο ατύχημα... Πολλά παραδείγματα που άλλες φορές αντιλαμβανόμαστε το λόγο που δεν πραγματοποιήθηκε κάτι και κάποιες άλλες - τις περισσότερες ίσως - που απλά δεν μπορούμε να καταλάβουμε το γιατί και θυμώνουμε και με την τύχη μας...
Εγώ κατέληξα ότι: " Αν κάποιες φορές τα πράγματα δεν έρχονται όπως τα θέλεις, ίσως αυτό να είναι για εσένα μια γερή δόση τύχης."

Η ευτυχία και η αισιοδοξία είναι θέμα γονιδιακό;;

Τι είναι αυτό που κάνει μερικούς ανθρώπους πιο …διαθέσιμους στην ευτυχία σε σχέση με άλλους; Μερικά άτομα φαίνεται να έχουν πάντα μια ρόδινη, αισιόδοξη αντιμετώπιση των καταστάσεων ενώ αντίθετα άλλοι είναι περισσότερο απαισιόδοξοι. "Αν και συνήθως προσαρμοζόμαστε εκπληκτικά γρήγορα τόσο στα καλά όσο και στα κακά νέα, η ορισμένη χρονική στιγμή που η ευτυχία αλλάζει σε στενοχώρια και το αντίθετο, είναι διαφορετική στον καθένα από εμάς," υπογραμμίζουν οι ερευνητές David Lykken και Auke Tellegen από το πανεπιστήμιο της Μινεσότα.

Γνώση και μοναξιά..

«Η γνώση αποχτιέται μόνο με τη μελέτη και η μελέτη πραγματοποιείται μόνο στη μοναξιά.»
Τόμας Έντισον

Βρήκα αυτό το απόφθεγμα και μου άρεσε.. Και καθώς το διάβαζα αισθάνθηκα τυχερή. Γιατί εγώ δεν έχει χρειαστεί να διαβάσω τόσο ώστε να νιώσω μοναξιά, έπαιρνα έτοιμες γνώσεις από άλλους που είχαν να μου δώσουν πολλές.. Έπαιρνα γνώσεις μέσα από την παρέα με έναν τρόπο ιδιόρρυθμο... Πολύ συχνά πίστευα ότι όλα αυτά ήταν υπερβολικά, άλλες συνωμοσιολογία, άλλες είχα άρνηση στο να πιστέψω ότι όλη μας η ζωή είναι καθοδηγούμενη... Ότι και να πίστευα όμως κατέληγα να έχω γνώσεις κλεμμένες από εσάς... 

Και λίγα λόγια για μια ηρωίδα γυναίκα...

Ήθελα να γράψω και μερικά λόγια για μια γυναίκα. Για μια ηρωίδα γυναίκα. Χωρίς να έχει κάνει βαρύγδουπες πράξεις, ξεχωρίζει. Έχει κάνει το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο. Έχει μεγαλώσει ένα υπέροχο παιδί. Μια υπέροχη μάνα λοιπόν, αυτή είναι η ηρωίδα μας.. Από εκεί δεν ξεκινάνε άλλωστε όλα; Από αυτήν δεν εξαρτώνται τα πάντα;

Πόσο εύκολο είναι να μην αυθυποβάλεσσαι;

Χθες το βράδυ, καθώς ξάπλωσα για να κοιμηθώ, προσπαθησα να αδειάσω το μυαλό για να κάνει την απαραίτητη τακτοποίηση.. Φυσικά ως συνήθως, αδύνατον! Στριφογυρνώντας και χαμένη μέσα στις σκέψεις μου, συνειδητοποίησα κάτι: τα δύο πιο τραγικά δύσκολα γεγονότα της ζωής μου συνέβησαν καλοκαίρι. Στην αγαπημένη μου εποχη.. Το πρώτο το καλοκαίρι του 1995 και το δεύτερο το καλοκαίρι του 2005. Αυθόρμητα σκέφτηκα πως το επόμενο δηλαδή θα είναι το καλοκαίρι του 2015;;;............... Προσπαθούσα απεγνωσμένα να διώξω αυτή τη σκέψη.. Αλλά μάταια.
Ξύπνησα το πρωί έχοντας την ίδια σκέψη.. Ξαφνικά όμως θυμήθηκα ότι υπήρξε και τρίτο γεγονός το καλοκαίρι του 2010! Ήταν η πρώτη φορά που χάρηκα για αυτό που μας συνέβη το περασμένο καλοκαίρι! Ανακουφίστηκα... αλλά το έσωσα;

SCRIPTA MANENT – ΤΑ ΓΡΑΠΤΑ ΜΕΝΟΥΝ

Με αυτές τις δύο λέξεις, κατάφερες χθες να με κουμπώσεις. Να με κάνεις να σκέφτομαι πολύ περισσότερο πριν αφήσω το μυαλό μου ελεύθερο, με τον χειμαρώδη αυθορμητισμό που με κατακλύζει όταν γράφω... Όμως ξέρεις πως έχω τις αντιρρήσεις μου. Αν το κάνω αυτό δεν θα είμαι εγώ. Ομολογώ πως με φοβίζει η σκέψη πως μετά από ένα μήνα μπορεί να μετανιώσω για κάτι που έγραψα λόγω συναισθήματος. Αλλά... έτσι δεν είναι η ζωή;; Κουράστηκα να σκέφτομαι πριν κάνω τα πάντα. Αποφάσισα λοιπόν να πάρω το ρίσκο. Να γράφω ελεύθερα ότι σκέφτομαι όσο πιο προσεκτικά μπορώ! Ξέρω.. ξέρω... πέφτω σε αντιφάσεις! Τι να κάνω που έχω πολύ έντονες παρενέργειες;;;

Μπαίνοντας σε έναν τέτοιο χώρο, δεν ξέρω ποιον χαιρετισμό πρέπει να χρησιμοποιήσω, οι κοινοί χαιρετισμοί όπως καλημέρα, καλησπέρα κ.λ.π. είναι πολύ μικροί σχετικά με το βάρος που μπορεί να αντέξει αυτός ο χώρος, που δεν ξέρω πόσο συνειδητοποιημένα άνοιξες. Αυτό λοιπόν που έχω να πω σαν χαιρετισμό είναι υγεία και ευτυχία που ανήκει σε όλους μας।
Δεν θα σταθώ στα υπέροχα λόγια σου για μένα, γιατί το θεωρώ πολύ εγωιστικό να το κάνω, σε ένα χώρο που η γνώση δεν έχει όρια και όλοι μας είμαστε πολύ μικροί για να διεκδικούμε μερίδα του. Έτσι λοιπόν, δέχομαι την πρόσκληση και θα είμαι εδώ, για να μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις μου και την εμπειρία που η ζωή μου χάρισε (μαζί με λίγα βιβλία που πέρασαν από τα χέρια μου) ώστε να βοηθήσω ΑΝ μπορώ, να καλιεργηθεί ο τρόπος σκέψης, όσων επισκεφθούν τον χώρο αυτό, μαζί με εμάς, ώστε να ανακαλύψουν κάποιες αλήθειες που τους αφορούν, ανακαλύπτοντας τον ίδιο τους τον εαυτό, τον ίδιο τους τον χαρακτήρα, τα ίδια τους τα θέλω.

Για σένα δάσκαλε...

Εγώ δεν είχα την τύχη να σε έχω δάσκαλο, είχα όμως την τύχη να σε έχω 'δάσκαλο' της ζωής μου... Ομολογώ πως όταν σε πρωτογνώρισα σε αμφισβήτησα πολύ. Εσύ όμως ήσουν προετοιμασμένος και για αυτό. Στην πρώτη μας επαφή, χρειάστηκες μόνο λίγα λεπτά για να διώξεις όλες μου τις αμφιβολίες και να με κερδίσεις. Και από τότε έγινες φίλος. Και ήσουν πάντα εκεί. Για μένα, για τον άντρα μου, για εμάς... Και ήσουν εκεί και στα πιο δύσκολά μας, να μας σηκώνεις όταν πέφταμε..