Εν αναμονή της διάθεσης και του δασκάλου...

Εν αναμονή του χειμώνα ήταν η τελευταία ανάρτηση πριν από σχεδόν ένα χρόνο... Ο χειμώνας όμως ήρθε έφυγε και σχεδόν κοντεύει να φύγει και το καλοκαίρι...Κι εγώ ακόμα παλεύω με τη διάθεσή μου... Έρχεται κάποια στιγμή που απλά εμένα προσωπικά με προλαβαίνουν τα γεγονότα και δεν βρίσκω ούτε χρόνο, ούτε διάθεση να κάνω πράγματα που μου άρεσαν, ακόμα κι αν μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα έχω 'εμπλουτίσει' τις γνώσεις μου είτε από βιβλία, είτε από γεγονότα, είτε από συζητήσεις με τους... γνωστούς άγνωστους...
Τέλος πάντων, δεν έχει και πολύ σημασία το δικό μου κίνητρο, που η αλήθεια είναι πως βοήθησαν και πολύ και κάποια συγκινητικά e -mails, αλλά το να βρεθεί ο τρόπος να επανέλθουμε στον αρχικό μας σκοπό. Στην ανταλλαγή απόψεων και στη μετάδοση γνώσεων, κυρίως από το δάσκαλο, ο οποίος ελπίζω πως από εδώ και πέρα θα έχει περισσότερο ελεύθερο χρόνο κι ελπίζω  κι εγώ να ξαναβρώ χρόνο να ασχοληθώ με πράγματα που μου αρέσουν κι ας έλαβα ευχές στο μαιευτήριο από φίλους "καλό κουράγιο πλέον με δύο παιδιά..." Στην παρούσα φάση τουλάχιστον και έχοντας περάσει ένα γολγοθά τον τελευταίο καιρό - και οι πολύ δικοί μου καταλαβαίνετε τι ακριβώς εννοώ - μπορώ να πω, πως δεν κάνουν τα παιδιά τη διαφορά, αλλά εμείς και η διάθεσή μας. Επιμένω δηλαδή στην αρχική μου άποψη! Σίγουρα ο χρόνος δεν είναι ο ίδιος, άλλωστε εκ των πραγμάτων δεν θα μπορούσε να είναι, αλλά τη διαφορά την κάνουμε εμείς. Εάν εμείς είμαστε καλά, τα πάντα γίνονται πιο εύκολα. Όταν δεν είμαστε καλά, ακόμα και το πιο απλό φαντάζει βουνό... Για αυτό λοιπόν πρέπει να βρούμε τον τρόπο να είμαστε καλά ή να γίνουμε όταν δεν είμαστε... Για αυτό υπάρχουν οι φίλοι... Και εμένα προσωπικά με βοήθησαν σε όλες τις φάσεις και ακόμα δηλαδή με "σπρώχνουν"... Που απ' ότι αντιλαμβάνομαι δηλαδή ο ένας σπρώχνει τον άλλον τον τελευταίο καιρό και νομίζω πως έφτασε ο καιρός να σταθούμε στα πόδια μας, να πάρουμε μια ανάσα και να συνεχίσουμε... Εγώ το αποφάσισα πάντως.. Λίγο κάποια έντονα βλέμματα και κουβέντες που με ταρακούνησαν, αλλά το κερασάκι στην τούρτα ήταν η κόρη μου... Που τον τελευταίο καιρό ειδικά με τα θέματα της δουλειάς που συνέβησαν διάφορα, με ρώτησε :
 - "Μαμά γιατί είσαι έτσι;"  Πώς είμαι δηλαδή, τη ρώτησα. "Είσαι πολύ σοβαρή, δεν γελάς.. Σου μιλάω και δεν με ακούς.." Μετά από αυτό συνειδητοποίησα ότι είχα πιάσει πάτο. Γιατί ότι και να μου συμβαίνει, πάντα μπροστά στα παιδιά προσπαθούσα να χαμογελάω και να αδειάζω το μυαλό... Αυτή τη φορά δεν τα κατάφερα, και νομίζω πως πάει αρκετός καιρός που έχω χάσει το παιχνίδι... Μου το επιβεβαίωσε και ο δάσκαλος τις προάλλες, οπότε δεν έχω επιλογές. Πρέπει να επανέλθω...
Περιμένω λοιπόν τον δάσκαλο, που έχει σκοπό να επαναφέρει και σε προσωπικό επίπεδο, αλλά και μέσα από εδώ, τα θέματα που συζητούσαμε τον παλιό καλό καιρό.... Κι έτσι θα μας δώσει και τροφή για το μυαλό μας ξανά...
Εν αναμονή λοιπόν ξανά, αλλά αυτή τη φορά όχι του χειμώνα, αλλά διάθεσης και κυρίως του δασκάλου....!!