Και λίγα λόγια για μια ηρωίδα γυναίκα...

Ήθελα να γράψω και μερικά λόγια για μια γυναίκα. Για μια ηρωίδα γυναίκα. Χωρίς να έχει κάνει βαρύγδουπες πράξεις, ξεχωρίζει. Έχει κάνει το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο. Έχει μεγαλώσει ένα υπέροχο παιδί. Μια υπέροχη μάνα λοιπόν, αυτή είναι η ηρωίδα μας.. Από εκεί δεν ξεκινάνε άλλωστε όλα; Από αυτήν δεν εξαρτώνται τα πάντα;

Για αυτή την υπέροχη γυναίκα λοιπόν, θέλησα απόψε να γράψω μερικές λέξεις... Αστειεύομενοι πολλές φορές, όταν εγώ γίνομαι 'ψυχωτικη' με το παιδί μου ή υπερπροστατευτική, λένε '"πρόσεχε θα γίνεις σαν κι εκείνη" και γελάμε.. Δεν της είπα ποτέ πως κάθε φορά που το ακούω αυτό σκέφτομαι: "μακάρι.Ευχή είναι να καταφέρω να γίνω σαν κι εκείνη! Που το  μόνο παράπονο που θα έχει το παιδί μου από εμένα θα είναι ότι το πνίγω καμιά φορά από την προσπάθειά μου να το προστατέψω... Που θα με παίρνει τηλέφωνο τα βράδια όταν κάτι την τρομάζει χωρίς να σκεφτεί μήπως με ξυπνήσει ή τι ώρα είναι. Η πρώτη σκέψη, η πιο κοντινή της σκέψη είναι εκείνη. Η  μάνα..  Γιατί ξέρει πια, γιατί την μεγάλωσε με τόση αγάπη που ξέρει... Όταν πονάει, εκείνη υποφέρει. Όταν πληγώνεται, εκείνη υποφέρει. Ότι σκέψη κάνει, ξεκινάει και καταλήγει στο παιδί της.. Όταν εκείνη είναι καλά, εκείνη πετάει.
Είναι μία γυναίκα που από την πρώτη στιγμή που μπήκα σπίτι της ένιωσα οικεία. Κι όταν πια δεθήκαμε μ' έκανε να νιώθω σαν στο σπίτι μου. Έγινε δικός μου άνθρωπος. Κι όταν εκείνο το καλοκαίρι τους πήραμε τηλέφωνο να βρεθούμε έξω, δεν ρώτησε γιατί. Άφησε την παρέα της, τους άφησε όλους και ήρθαν να μας βρουν. Ακόμα θυμάμαι σε ποιο καφέ καθήσαμε, ακόμα και σε ποιο τραπέζι.. Επιλεκτική μνήμη.. Θυμάμαι ο δάσκαλος να κάνει ερωτήσεις και να συζητάει με τον άντρα μου με γνώμονα τη λογική να βρουν τη λύση. Θυμάμαι όμως εξίσσου έντονα να μου κρατάει το χέρι και με τα μεγάλα της μάτια να με κοιτάει και να μου λέει "σταμάτα να κλαις. Θα δεις, θα περάσει κι αυτό και θα το συζητάμε μετά από χρόνια και θα γελάμε." Ενώ στα μάτια της έβλεπα τον πανικό, προσπαθούσε απεγνωσμένα να με κρατήσει. να μην καταρρεύσω.. Και είχε τόσο δίκιο... Πέρασε σχεδόν.. Ακόμα δεν γελάμε βέβαια, αλλά τώρα ξέρω πως πλησιάζει ο καιρός που θα το κάνουμε!
Αυτή η γυναίκα, μ' έμαθε να διασκεδάζω. Μ' έμαθε να περνάω καλά. Μ' έμαθε όταν βγαίνουμε έξω, να μη με νοιάζει τίποτα, να μη σκέφτομαι τίποτα!Μόνο να περνάω καλά! (Να διασκεδάζω, να χορεύω και να παίρνω διόδια από τους περαστικους...!!) Και όταν βρίσκεται σε μια παρέα, ό,τι και να της συμβαίνει, εκείνη γελάει.. Αναρωτιέμαι πιστεύει ότι μας ξεγελάει;;... Ακόμα κι όταν πέφτει, χτυπάει, πονάει, σηκώνεται και συνεχίζει σαν να μην έγινε τίποτα. Κι ας υποφέρει..Ξέρω όμως ότι το κάνει για να μη χαλάσει τη διάθεση κανενός.. Γιατί απλά έτσι είναι αυτή η γυναίκα ηρωίδα... Γιατί ηρωισμός δεν είναι μόνο να πεθάνεις για την πατρίδα.. Ηρωισμός είναι να ζεις κάθε μέρα, με ότι και να σου συμβαίνει και να αντέχεις... Και να βρίσκεις τη δύναμη να γελάς. Για μένα αυτό σημαίνει.
Και καταλήγοντας ήθελα να κάνω μια επισήμανση... Ποιον προσπαθεί να κοροϊδέψει όταν ισχυρίζεται ότι δεν θέλει να ανήκει σε αυτούς που γνωρίζουν. Εμάς ή τον ευατό της;;; Γιατί γνωρίζει...Και γνωρίζει πολλά... Και το ξέρει, απλά δεν το αντέχει. Όπως κι εγώ. Αλλά αποφάσισα να μην το πολεμάω άλλο. 'Ετσι είναι.. Γνωρίζουμε και προχωράμε. Και μαθαίνουμε να είμαστε χαρούμενοι με αυτό..