ΤΥΧΗ Ή ΕΠΙΛΟΓΕΣ; Η ΖΩΗ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΩΝ ΕΠΙΛΟΓΩΝ ΜΑΣ Ή ΜΗΠΩΣ ΟΧΙ; (μέρος 1ο)

Από τα πρώτα στάδια της ζωής μας, καθημερινά καλούμαστε να πάρουμε πολλές αποφάσεις. Διαχειριζόμαστε καταστάσεις και παίρνουμε αποφάσεις. Άλλες είναι σημαντικές και άλλες εκ πρώτης όψης δεν φαίνονται να είναι σημαντικές.
Κάποιος πηγαίνει να διασκεδάσει ένα Σάββατο βράδυ. Στο χώρο που διασκεδάζει γνωρίζει τον άνθρωπο της ζωής του. Όλα καλά και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Είναι θέμα τύχης η συνάντηση και η γνωριμία των δύο ανθρώπων ή μήπως θέμα επιλογής μαγαζιού διασκέδασης, ώρας και μέρας; Αν είναι θέμα τύχης κάποιος ρίχνει καλά τα ζάρια.
Αν όμως είναι θέμα επιλογής φανταστείτε πόσες συνθήκες πρέπει να συμφωνήσουν για να βρεθούν ταυτόχρονα στον ίδιο τόπο, τον ίδιο χρόνο δύο άτομα που ταιριάζουν και να γνωριστούν. Να συμφωνήσει η παρέα για τον τόπο (δύο παρέες), να συμφωνήσει για την ώρα και για την μέρα. Φαίνεται σαν μια απλή έως και χαζή άνευ σημασίας επιλογή τι ώρα θα πάμε και το που θα πάμε, είναι όμως άνευ σημασίας τελικά; Έχει συμβεί στην πλειοψηφία να αλλάξουμε τον προορισμό μας ή την ώρα ή και την μέρα ακόμα μιας εξόδου για διάφορους λόγους. Θα ήταν άραγε ίδια η ζωή μας αν δεν είχαμε αλλάξει κάτι από τις αρχικές επιλογές; Με τους παραπάνω όμως συνειρμούς φαίνεται ότι δεν είναι μόνο θέμα δικής μας επιλογής αλλά πολλές φορές οι επιλογές των γύρω μας επηρεάζουν τελικά την ζωή μας. Το ζητούμενο είναι πόσο την επηρεάζουν, αν την επηρεάζουν θετικά ή αρνητικά και τι μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτό. Μπορούμε τελικά να ορίσουμε τελείως μόνοι μας την ζωή μας ή η ζωή μας και η πορεία της είναι στενά συνδεδεμένη με τους ανθρώπους που μας περιβάλουν και τον συνδυασμό των επιλογών μας/τους; Μήπως πρέπει να επιλέγουμε πιο προσεχτικά τους ανθρώπους που μας περιβάλουν, ώστε οι επιλογές τους που επηρεάζουν την ζωή μας να είναι πιο θετικές για εμάς; Και αν αυτό είναι δυνατό μήπως όλη η παρέα των ανθρώπων θα κάνει πιο σωστές και θετικές επιλογές για όλους; Και αν σκεφτούμε ότι αυτές είναι απλές και ‘άνευ ουσίας’ επιλογές, τι γίνεται με τις πιο περίπλοκες και ουσιώδης;
Τι γίνεται όμως με τους ανθρώπους που δεν θέλουμε ή δεν μπορούμε να τους βγάλουμε από την ζωή μας; Υπάρχει τρόπος να βγάλω από την ζωή μου την μάνα μου ή τον πατέρα μου που συνήθως από αυτούς ξεκινούν τα βάσανά μου; Επηρεάζουν πολλές φορές τις επιλογές μου σκόπιμα και με δόλιους τρόπους. Το αποτέλεσμα είναι σίγουρο μιας και είναι οι άνθρωποι που με μεγάλωσαν και έμαθαν από τότε που γεννήθηκα πώς να με χειρίζονται για να πετύχουν αυτό που πιστεύουν αυτοί σωστό, από το να σταματήσω να κλαίω σαν μωρό, να φάω όταν δεν πεινάω, να διαβάσω όταν θέλω να παίξω, ποιόν σύντροφο να επιλέξω στην ζωή μου και τι χρώμα παντελόνι να αγοράσω. Δεν αναφέρομαι φυσικά στους γονείς που έχουν καταλάβει ότι ο ρόλος τους από μια ηλικία και μετά (του παιδιού) είναι καθαρά συμβουλευτικός και όχι ηγετικός. Οι επιλογές μου είναι μάλλον περιορισμένες. Η πιο εύκολη και συνήθης επιλογή είναι σκύβω το κεφάλι και τους αφήνω να μουρμουράνε, τσακώνομαι μαζί τους όταν ξεπεράσουν τα όρια μου (εδώ πέφτουν τα μεγάλα όπλα συνήθως της μάνας, κλάματα, καρδιακές προσβολές, ανεβαίνουν πιέσεις, θα με πεθάνεις, τέτοια περίμενα εγώ από σένα και άλλα τέτοια της Βλαχοπούλου από τον ελληνικό κινηματογράφο που έχει καταγράψει την ελληνική κουλτούρα και λαογραφία στο 90% και απλά όπως έλεγε και λέει ο δάσκαλος πρέπει να τους δίνουμε μεγαλύτερη σημασία), δεν τους πολυακούω, θυμώνω μαζί τους και άλλες φορές και με τον εαυτό μου!!!, τσακώνομαι με τον σύντροφο μου γιατί δεν χειρίστηκα την κατάσταση όπως έπρεπε και γενικά είμαι σε μια μίζερη κατάσταση μέχρι την ώρα που θα πεθάνουν και τότε με πιάνουν και οι τύψεις μου που τσακώθηκα τόσες φορές μαζί τους και δεν χειρίστηκα σωστά τις καταστάσεις και μπλα, μπλα, μπλα, ένας μόνιμος τσακωμός με τον ίδιο μου τον εαυτό που τελικά μαθηματικά θα καταλήξω ένας δυστυχισμένος, καταθλιπτικός, σκυθρωπός χωρίς να γελάω άνθρωπος που θα έχω και τύψεις.
Η συνέχεια (των δύσκολων επιλογών) στο 2ο μέρος οσονούπω…