Αποδοχή του εαυτού μας

Είχα μία συζήτηση πρόσφατα και μπήκα στη διαδικασία να αναρωτηθώ εάν η αποδοχή του εαυτού μας είναι καθαρά προσωπικό θέμα ή είναι συνάρτηση των γύρω μας. Γιατί αποδεχόμαστε τον εαυτό μας πιο εύκολα όταν η πορεία μας είναι συνάρτηση των δεδομένων του κοινωνικού συνόλου, ενώ όταν παρεκλίνουμε από τα στάνταρ η αποδοχή είναι πιο δύσκολη; Και μπαίνουμε στη διαδικασία ενοχών, ντρεπόμαστε για εμάς και τη ζωή μας, φοβόμαστε, αναρωτιόμαστε μήπως τελικά πράγματι οι υπόλοιποι έχουν δίκιο και κακώς ακολουθουμε τα θέλω μας και όχι τα πρέπει...
Έχει να κάνει με την αυτοπεποίθηση που νιώθουμε; και πώς την αποκτάμε; ή έχει να κάνει καθαρά με το αν μας αποδέχεται το σύνολο; ο περίγυρός μας; Γιατί έχουν σφηνωθεί απόψεις, αντιλήψεις, ιδέες και πρέπει σε όλους μας, από όταν ήμασταν παιδιά. Και θεωρούσαμε πως έτσι είναι τα πράγματα. Καθώς όμως μεγαλώνουμε, αποκτάμε δικές μας απόψεις, δική μας ζωή και διαφωνούμε. Και αντιστεκόμαστε. Πόσο εύκολο όμως είναι αυτό; Και πόσο δυνατόν είναι να μην χαθείς σε αυτή τη μάχη, να υποχωρήσεις, προκειμένου απλά να ενταχθείς στο σύνολο και να είσαι αποδεκτός από αυτό; Και όταν αυτό γίνει, αποδέχεσαι και τον εαυτό σου, μόνο που κάποια στιγμή απλά συνειδητοποιείς πως τον έχασες... Αν δεν το συνειδητοποιήσεις ποτέ, ανήκεις σε αυτούς που ζηλεύω 'μακάριοι οι πτωχοι τω πνευματι'...
Για παράδειγμα είναι δεδομένο για την κοινωνία μας, πως υπάρχει κάποια ηλικία που πρέπει να αποκτήσεις οικογένεια. Και να κάνεις παιδιά. Κατά προτίμηση δύο. Τι κι αν δεν σ' αρέσει η οικογένεια και τα παιδιά. Τι κι αν δεν έχεις βρει τον κατάλληλο άνθρωπο.Τα κοινωνικά πρότυπα έτσι ορίζουν. Κι έχεις δύο επιλογές. Ή να τ' ακολουθήσεις και να αποκτήσεις μια δυστυχισμένη οικογένεια και δύο δυστυχισμένα παιδιά και φυσικά να γίνεις κακός γονιός, γιατί είτε ήταν κάτι που δεν το ήθελες είτε ήταν κάτι που δεν το ήθελες εκείνη τη στιγμή. Η άλλη επιλογή είναι να αγνοήσεις αυτά τα πρότυπα και να ακολουθήσεις τον εαυτό σου, τα θέλω σου και τα δεν θέλω σου. Όταν το κάνεις όμως αυτό, αρχίζεις να μάχεσαι με τους γύρω σου και κατ' επέκταση με τον εαυτό σου... Και κάπου εκεί παύεις να γίνεσαι αποδεκτός. Από τους άλλους. Κι αυτό σε φοβίζει τόσο που αρχίζεις να αμφισβητείς τον εαυτό σου και τις επιλογές σου... Μοιάζει να είναι ένας φαύλος κύκλος, που ή θα εγκλωβιστείς μέσα σε αυτόν ή θα βρεις τη δύναμη να σηκώσεις το ανάστημά σου και να υπερασπιστείς τον εαυτό σου και τις επιλογές σου όχι στους άλλους, αλλά σε ΕΣΕΝΑ! Και τότε δεν θα χρειάζεσαι την αποδοχή κανενός.... Θα περπατάς μόνος στο λιμάνι και δεν θα σε νοιάζει αν σε κοιτάνε, θα βρεις τη δύναμη να πίνεις μόνος τον καφέ σου σε μια καφετέρια διαβάζοντας το αγαπημένο σου βιβλίο, χωρίς να σε νοιάζει εάν θα σε κοιτάνε και θα λένε 'πω πω τον καημένο, μόνος του είναι', γιατί απλά δεν θα νιώθεις μόνος... Θα έχεις την καλύτερη παρέα...ΕΣΕΝΑ...