Όλοι έχουμε κατά καιρούς ακούσει για τα ψυχοσωματικά συμπτώματα, που σε άλλους είναι πιο έντονα και σε άλλους λιγότερα. Άλλοι τα πιστεύουν και άλλοι όχι... Εγώ ανήκω σε αυτούς που γενικώς θεωρούν ότι τα πάντα είναι ψυχολογικά. Έρχονται όμως στιγμές που αναρωτιέσαι: "Μήπως τα ρίχνουμε όλα εκεί και δεν είναι έτσι;"... Φέτος μπήκα σε αυτή τη διαδικασία να αναρωτηθώ, παρ' όλο που όλοι μου φωνάζατε να συνέλθω και τότε θα γίνω καλά. Όλο το χειμώνα ήμουν άρρωστη. Εντάξει σκέφτηκα είναι οι ιώσεις από τον παιδικό της μικρής κι εκεί έβρισκα το ελαφρυντικό για να μην κοιτάξω λίγο πιο βαθιά.. Όταν κάποια στιγμή το συζήτησα με έναν γιατρό - ο οποίος δεν με ήξερε καλά - με ρώτησε αν είμαι καλά ψυχολογικά... Τον στραβοκοίταξα λίγο και του είπα σε έντονο ύφος: "Δεν είμαι στα καλύτερά μου, αλλά εσύ είσαι παθολόγος και τα συμπτώματά μου είναι παθολογικά και για αυτό ήρθα εδώ, να μου δώσεις ένα φάρμακο να τελειώνουμε και δεν μπορώ να φανταστώ πώς μπορεί η ψυχολογία μου να μου δημιουργεί ιώσεις.." και μυδίασα και λίγο... Παρ' όλο το έντονο ύφος μου δεν έδειξε να ενοχλήθηκε και μου απάντησε πολύ ψύχραιμα : "Θα σου γράψω το φάρμακο που χρειάζεσαι, αλλά αν δεν διορθώσεις αυτό που σου φταίει και είσαι έτσι ψυχολογικά, καλά δεν θα γίνεις. Γιατί η ψυχολογία σου δεν δημιουργεί τις ιώσεις. Απλά ρίχνει το ανοσοποιητικό σου. Και για αυτό αρρωσταίνεις συνέχεια. Το μυαλό σου είναι το φάρμακό σου." Έφυγα από εκεί λίγο ενοχλημένη η αλήθεια είναι, όχι γιατί με πείραξε κάτι που είπε, αλλά γιατί ήξερα πως ήταν αλήθεια και καμιά φορά μας ενοχλεί... Γιατί καμιά φορά το να αρρωσταίνουμε, είναι ο κόκκινος συναγερμός του οργανισμού μας, να κοιτάξουμε και λίγο πιο μέσα από την επιφάνεια... Για αυτό λοιπόν μου άρεσε το παρακάτω άρθρο...

Ψυχοσωματικά συμπτώματα: ο καινούριος σας σύμμαχος

Το σύμπτωμα έρχεται να μας υπενθυμίζει ότι είμαστε ανθρώπινοι.

Όλο και περισσότερο άνθρωποι ακούν από το γιατρό τους να τους λέει «Οι εξετάσεις σου είναι μια χαρά. Αυτό που έχεις είναι ψυχολογικό». Η αντίδραση των περισσότερων ασθενών είναι να κάνουν ότι μπορούν για να εξαλείψουν το σύμπτωμα, κάτι που φυσικά οδηγεί σε ένα φαύλο κύκλο.
Ο σύγχρονος τρόπος ζωής έχει οδηγήσει τους περισσότερους ανθρώπους να μην εκφράζουν τα συναισθήματά τους. Φυσικά, για να εκφράσει κάποιος τα συναισθήματά του θα πρέπει πρώτα να τα έχει αναγνωρίσει: χρονοβόρο! Είναι τόσες πολλές οι ώρες εργασίες και τόσες πολλές οι υποχρεώσεις που έχουν περισσότεροι από εμάς, που το να «αισθανθούν» και να «βιώσουν» φαντάζει πολυτέλεια!
Έτσι λοιπόν, το σώμα καλείται να κάνει τη δύσκολη δουλειά. Να αντιδράσει ανθρώπινα σε κάτι απάνθρωπο! Να εξωτερικεύσει το συναίσθημα, που για τόσο καιρό ήταν ξεχασμένο. Καταπίεση, άγχος, συγκρούσεις, πιέσεις… όλα πρέπει να ξεχαστούν, να καταχωνιαστούν, να ξεπεραστούν. Το σύμπτωμα, λοιπόν, έρχεται να μας υπενθυμίζει ότι είμαστε ανθρώπινοι.
Το σώμα μέσω του συμπτώματος θυμάται ό,τι έχει προσπαθήσει να ξεχάσει ο νους. Αποτελεί μόνο την πρόσοψη για κάτι βαθύτερο. Το σώμα αποθηκεύει και οι σωματοποιήσεις και οι ψυχοσωματικές εκδηλώσεις γίνονται φορείς της βιολογικής μνήμης του ανθρώπου. Αυτό που παρουσιάζεται στο «εδώ και τώρα» σαν ένα ανησυχητικό και ακατανόητο σύμπτωμα, πρέπει να αποκρυπτογραφηθεί, να διαβαστεί. Τα συμπτώματα είναι οι θεματοφύλακες μιας μνήμης που είχε απορριφθεί, των συναισθημάτων που έχουν καταχωνιαστεί.
Έτσι, λοιπόν, το σύμπτωμα δίνει στον άνθρωπο την ευκαιρία να γίνει ανθρώπινος και να ακούσει τα συναισθήματά του. Του δείχνει την ανθρώπινη πλευρά της ζωής! Δυστυχώς, οι περισσότεροι άνθρωποι επιλέγουν να ακολουθήσουν φαρμακευτική αγωγή εξαλείφοντας έτσι κάθε συναίσθημα και χάνοντας την ευκαιρία απλά να είναι ανθρώπινοι.
Από την Τρανταφυλλιά Χαρίλα, Ψυχολόγο, MSc Εργασιακή Υγεία, Ειδίκευση στη Συστημική – Οικογενειακή Ψυχοθεραπεία
Πηγή: http://psychografimata.com